Fleet submarine (mniej formalnie: fleet boat, okręt podwodny floty) – grupa typów dużych oceanicznych okrętów podwodnych budowanych w okresie międzywojennym i podczas II wojny światowej przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, konstruowanych pod kątem ich zdolności do współdziałania z zespołami ciężkich okrętów nawodnych. Podstawowymi założeniami idei okrętów podwodnych floty były zasięg i prędkość nawodna dorównujące prędkości i zasięgowi działania pancerników i lotniskowców, dzięki czemu mogły one operować w zespołach z jednostkami nawodnymi. W tym sensie – dzięki swoim możliwościom technicznym – fleet submarines wpisywały się w strategię Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii opartą na doktrynie Mahana.
Idea okrętów podwodnych przeznaczonych do współdziałania z ciężkimi jednostkami nawodnymi po raz pierwszy doczekała się realizacji w budowie brytyjskich okrętów podwodnych typu K w drugiej dekadzie XX wieku. Niedostatki ówczesnej technologii napędu uniemożliwiły jednakże ich zastosowanie zgodnie z przeznaczeniem, toteż koncepcja ta nie była dalej realizowana w Zjednoczonym Królestwie. Także strategia walnej bitwy morskiej z okrętami marynarki amerykańskiej, której aż do końca wojny hołdowała marynarka japońska, zakładała wykorzystanie dużych i szybkich okrętów podwodnych o wielkim zasięgu, do zniszczenia dużej liczby amerykańskich okrętów ciężkich, zanim dojdzie do rozstrzygającego starcia sił nawodnych na wzór bitwy cuszimskiej z 1905 roku.
Pierwszym amerykańskim okrętem podwodnym floty był zwodowany w 1935 roku USS „Porpoise” (SS-172) typu Porpoise, zastąpionego następnie w budowie przez typ Salmon, a później przez wojenne typy Tambor, Mackerel, Gato i Balao, aż po typ Tench, którego budowę zakończono w 1946 roku. Zniszczenie większości amerykańskich okrętów ciężkich w Pearl Harbor przekreśliło przedwojenne plany operacyjnego wykorzystania jednostek podwodnych na wypadek wojny, toteż okręty podwodne zbudowane do kooperacji z pancernikami skierowane zostały do samodzielnych działań o charakterze korsarskim na liniach komunikacyjnych imperium japońskiego. Podczas prowadzonych w latach 1941–1945 działań podwodnych na Pacyfiku, dzięki swojemu zasięgowi i prędkości, przy wsparciu radaru skutecznie odcięły Japonię od niezbędnych jej do prowadzenia wojny na Pacyfiku surowców i żywności, walnie wpływając na wynik wojny na Pacyfiku.
Ostatecznie, okręty podwodne floty z różnych względów rzadko były wykorzystywane zgodnie z pierwotną ideą ich powstania – jeden z nielicznych przykładów stanowi zespół bitew morskich pod Leyte, gdzie amerykańskie fleet boats osiągnęły pewne sukcesy – zasadniczo jednak z sukcesem w marynarce amerykańskiej i bez powodzenia w marynarce imperialnej były wykorzystywane do innych celów. Ostatecznie erę okrętów podwodnych floty zakończył zanik okrętów liniowych po II wojnie światowej, z którymi miały pierwotnie współpracować.